Τελευταία άσκηση για το επόμενο μάθημα, αρκετά απαιτητική.
Αν και προαιρετική, φυσικά θα την πάλευα γιατί τέτοια προβλήματα με γοητεύουν. Είχε μια σύντομη εκφώνηση, ένα ταπεινό τρίγωνο ΑΒΓ ζωσμένο με κάνα δυο άλλα δεδομένα. Όμως, η λακωνικότητα των πληροφοριών ήταν τελικά εκείνη που θωράκιζε τη λύση από το δρεπάνι της νόησής μου.
«Βλέπετε, ασχολήθηκα για αρκετό χρόνο, δοκίμασα 3 διαφορετικές προσεγγίσεις αλλά το τρίγωνο έμεινε άθικτο» λογοδότησα στο χρονόμετρό μου. Επέμεινα κι άλλο. Δίπλα μου, μια στοίβα από ήδη σκισμένες ιδέες που με κορόιδευαν. Συνήγορός τους ο αδιάλλακτος μονόλογος του ανεμιστήρα και τα ηλεκτροσόκ των τζιτζικιών που άρχισαν να μονοπωλούν την προσοχή των καταπονημένων μου νευρώνων. «Πάρτο αλλιώς» με διέταξα. «Μια βόλτα γυρω από το σπίτι, να κυκλοφορήσει το αίμα, κρύο νερό στο πρόσωπο και ξανά γιουρούσι!» Στην επόμενη δοκιμή προσπάθησα να καλοπιάσω το πρόβλημα με φράσεις όπως «αρκεί να δείξω ότι» και «ισχύει αν και μόνο αν», μα ,με έναν κυκλικό συλλογισμό, επέστρεψα στην αποδεικτέα σχέση…
Όμως οι προσεγγίσεις
μου ήταν διαφορετικές μεταξύ τους. Γιατί πάντα το ίδιο αμήχανο αδιέξοδο? Σαν
ένα εμπόδιο από μια τέταρτη διάσταση διέκοπτε τη σκέψη μου και αυτή επιδερμικά
μόνο προσέγγιζε το θέμα. Σε αυτό το σημείο η κούραση ξεκίνησε να με καταβάλλει:
οι συλλογισμοί μου απογυμνώθηκαν από τη συνοχή και το νόημά τους κι έμειναν
αποστεωμένα νούμερα και λογικοί τελεστές. Ένιωσα λοιπόν τα βλέφαρά μου βαριά,
να εκτελούν μια αργοσάλευτη φθίνουσα ταλάντωση έως ότου να φωλιάσουν ερμητικά
κλειστά στη θέση ισορροπίας τους.
Χωρίς να το καταλάβω,
το κάθε «τζι» των τζιτζικιών αποτυπώθηκε
ως μια κουκκίδα στο πίσω μέρος των βλεφάρων μου. Άλλες κουκκίδες αναβόσβηναν με
αργότερο και άλλες με γρηγορότερο ρυθμό. Τρεις όμως διέκρινα, οι οποίες
φωτούσαν διαδοχικά ορίζοντας ένα τρίγωνο, ίδιο με αυτό του προβλήματος. Η έλικα
του ανεμιστήρα, από την άλλη, παρεμβάλλονταν όλο και πιο αισθητά μεταξύ των
«τζι» μιας πλευράς. Μάλιστα μόλις κατάλαβε ότι την παρατηρούσα, μετατράπηκε σε
τσεκούρι που το κρατούσε σφιχτά ο μαθηματικός μου. Παρουσιάστηκε μπροστά μου
επιβλητικός. Ήμουν βέβαιος – όσο γίνεται μέσα στην ομίχλη του ονείρου- ότι στην πραγματικότητα ήταν ο Ευκλείδης που
φορούσε οικείο προσωπείο. Συνεχίζοντας την κοφτερή κίνηση, έσκισε τη μια πλευρά
του τριγώνου στα δυο και δήλωσε «Ό,τι δεν λύνεται, κόβεται» με στεντόρεια φωνή.
Ξύπνησα ξαφνικά, ναρκωμένος από τη φωνή του. «Ό,τι δεν λύνεται κόβεται» ψιθύρισα τη φράση που έμεινε ως επίγευση του ονείρου. Χωρίς δισταγμό, σχεδόν ενστικτωδώς, ευθυγράμμισα τον χάρακα στοχεύοντας στην πλευρά ΒΓ και την διχοτόμησα με τη κόγχη του στυλό μου. Μια λιτή προέκταση πρωτοβουλίας έκοψε μέσα από την τέταρτη διάσταση έως και τη λύση του προβλήματος.
Ανακούφιση, επιτέλους!
