Παππού
σιμωσε το χέρι
και
φέρ’το να το φιλήσω
Πώς
βάσταξες τη ζωή,
εσέ θέλω να ρωτήσω
Ιερή ώρα και στιγμή,
στη ζωή να λογοδοτήσω.
Κάτσε και τέντωσε τ’αυτί,
να σου την τραγουδήσω
Τι
πάει να πει ευτυχία;
πού να την αναζητήσω;
Ποια
είν’ η υπέρτατη αξία;
να την υπηρετήσω;
Στου άλλου την ευεργεσία, τη χαρά σου θα τη
βρεις.
Σκέψου, μίλα με πρωτοτυπία ,απ’ τη συνήθεια να
βγεις.
Παντού δες την ουσία, σκέψου μ’ευαισθησία.
Το Μέτρο η στέρεη αξία, υπευθυνότητα και αυτοθυσία.
Πώς
ξέρω τ’είναι λάθος;
αν
υπάρχει κοινό σωστό;
Πώς
το κακό να συγχωρήσω,
δίχως
να καταρρακωθώ;
Λάθη πολλά να κάνεις, μην είν’αλλοτριωτικά.
Στη στραβή αιτία να δίνεις, και τα μάτια σου να
θωρούν μπροστά.
η συμφορά πέφτει βαριά; δώσ’ στη ζωή μια τούμπα!
να δείς πόσο ελαφριά, ανάποδα είν’ η κούπα.
Τη
μοναξιά πώς την ξορκίζεις;
Και
για τη Γυναίκα τι γνωρίζεις;
Είν’
ο Θεός μια εικασία;
Κι όλο μας ερεθίζει η Αμαρτία!
Η ψυχή σου, άκου, μεριμνά,
να σου κρατάει πλάι συντροφιά.
Η γυναίκα μυστήριο κρατά, πες μου σαν μαθεις
διαφορετικά.
Με τον Θεό και την αμαρτία, παίζω κυνηγητό,
Βρίσκω τον έναν, ζηλεύει ο άλλος, τους ξεγελάω και γελώ.
Τον
εαυτό μου πώς θα βρω;
τι
με κανει εγγονό σου;
Στον
Θανάτό μου τι να πω;
τρέμω τόσο
τον εδικό σου!
Τον αγνωστο εαυτό σου πλέξε, υφαντό γίνε με όλα
Η θυσία μου μ’εκανε παππού σου, κι η αγάπη σου
πάνω απ’ όλα
Μπρος στη ζωη μη μετανιώσεις, με θάνατο τι
κάθεσαι και σκας;
Όταν τη σαρκα μου δεν θα μπορεις να νιώσεις, να
με θυμάσαι, να αγαπάς.
